Sulafjellet`s Créme Brûlée...

...tur til Eltrane er det og då tek eg ikkje i, det er i mine auge Sulafjellet`s finaste turmål!! Det er berre ein vanvittig fine tur som er dessert for sjela ♥♥♥ det er er medisin for både skrott og sinn...
På morrakvisten såg det ut til å bli ein fantastisk dag der Sulafjellet bada i haustsola, og den berre låg der å venta på oss i dag. Eg og mamma med tre firbeinte, ein liten tursekk og kameraet fekk oss ein fantastisk tur og vil sjølvsagt dele nåkken bilde med dåkke...
Turen gjekk frå vasskummen til Blåfjell, vidare opp og utover mot Eltrane, tilbake rundt og opp til Grøthornet, til Vonhytta så Steinelvråsa ned igjen til Vasskommen...

Vakkert mot Ålesund...

Mamsen testa høgdeskrekka...

Vakkert innover mot Langevåg...

Breisundet ♥ herlig å sitte på kanten å nyte utsikta, lydane og roa...

Eg og mine to firbeinte...

Fargane om hauset er berre så fantastisk ♥ kjenne eg har lyst både å binde blomster, male og disverse andre småting...

♥ Millemaskotmus ♥

"Sky" mi sosiale søle/klinejente...

På Grøthornet kom vi på at det måtte til med "ein" aldri så liten sjølvfi...

Må vere den vakraste, flottaste og kjekkaste trollkjerringa som fins ;)



Elva ved Vasskummen markera at turen vår i dag har kome til ein ende...

 

Nok ein fin dag med massevis av bilder, inntrykk og gode opplevingar til minnebanken ♥♥♥

Etter 5 tima i fjellet var det heil greit å gå heim til litt sushi.

Men, DEN FØLELSEN då eg skal slenge meg litt nedpå soffan...eg hiv meg ned og treff kanten på det lave armlenet, sjølvsagt rett på det berømte halebeinet og du innigranskauen så låkt!!...Du og du det verke enda, ja det er så dritvondt at eg lure på om eg har klart å bryte det igjen!!...Jaja, det går nå veffal overmed tida da ;)

Verke så innihampen no og veit ikkje kva som er verst, men akkurat no trur eg det omkringliggande rundt halebeinet skal få skulda...

 

Elles har eg alltid likt å gå i fjellet både små og litt større tura, men dei siste åra etter operasjon har det vore så vondt at eg ikkje har klart det...men, i år makta eg ikkje berre sjå på fjella lenger. Det var skriking dei 10-15 første turane og etter det venne ein seg til smertene på ein annan måte og klare det tross alt...det er fortsatt låkt oppover og eit helsikke nedover, men det er så verdt det og berre det å vere ute i naturen er så viktig for det mentale, alt blir så mykje verre om eg hadde blitt "liggande" inne... 

For alle som kanskje streva litt med å komme seg ut...ikkje gi opp, begynn i det små og ta ein dag av dagen! Til slutt kan dei fleste mål nås der framme ♥♥♥ husk også sett deg små mål som du kan nå og sett deg nye etterkvart...

Merk deg - mål er til for å nås...

Klem -Anja-